در متن قبلی در مورد دو نوع شخصیت یک کارمند صحبت کردیم.
گفتیم که عده ای سربازند و ساخته شدن برای کارهای تکراری و هر روزه و تحمل چالش و بی نظمی رو ندارند. این طور افراد در سازمان به در کارهای تکراری و روزمره می خوردند.
دسته دومی که در موردشون بحث کردیم تکاوران بودند. این افراد کنترل درونی داشتند و خودشون رو حرفه ای کرده بودند در یک زمینه خاص و حالا به خاطر تخصصشون انتظار احترام بیشتری بودند و البته استحقاق اون رو هم داشتند.
در این متن که به نحوی ادامه متن قبلی است می خواهم در مورد دو شخصیت دیگر در سازمان صحبت کنم که وجودشان برای سازمان حیاتی و لازم است.
ژنرال ها: این افراد فرماندهان سازمان اند. عموما تکاوران کهنه کاری اند که توانای اداره سربازان و تکاوران دیگر را دارند. مسولیت پذیرند و توانایی هدایت و کنترل تیم را دارند. این افراد متخصص اجرای استراتژی های کوتاه مدت اند.
در نهایت در بالاتربن هرم اختبارات امپراطور را داریم.
دارای قدرت مرجع یا کاریزماتیک و دارای روحیه درک و بلند نظری. این شخص کل سازمان را به عنوان یک کل به سمت فردایی بهتر رهنمون می شود. در اصل استراتژی های بلند مدت سازمان را تدوین می کند و آنها را به ژنرال های زیر دست خود ابلاغ می کند. آنها نیز شروع به برنامه ریزی برای فتح هدفهای کوتاه مدت می شوند تا در نهایت خواسته امپراطور را برآورده کنند.
در این فتح مسلما از تکاوران به عنوان نیروهای متخصص و زبده سازمان بیشترین استفاده می شود و در نهایت این سربازان هستند که باید از فتوحات جدید حفاظت و حراست کنند.
سلسله مراتب از پایین به بالا بوده و افراد مسیر سرباز تکاور ژنرال و اگر خوش اقبال باشند پادشاه می شوند.
