مدتی است به عنوان مدیر فناوری اطلاعات مرکز ملی شماره گذاری کالا وخدمات ایران مشغول به کار شدم. پستی که حتی پست های بالاتر نتوانست با اغواگری هایش من را از قدم گذاشتن در این مسیر منحرف کند.
در چند سلسله نوشته می خواهم دلیل قدم گذاشتن در این راه را به رشته تحریر در بیاورم.
زمانی که دانشجوی کارشناسی ارشد بودم خواه نا خواه علاقه زیادی به زنجیره تامین پیدا کردم و به فراخور آن جایگاه فناوری اطلاعات در مدیریت زنجیره تامین.
با نزدیک به دو سال مدیریت فناوری اطلاعات هلدینگ تولیدی صنعتی الکتروفن به عنوان یکی از دو تولید کننده کیت های گاز سوز خودرو در کشور در روزهایی که دولت یارانه سنگینی برای دوگانه سوز کردن خودرو ها می داد برای مدیریت موجودی قطعات یدکی و کیت های نمایندگی ها و برقراری عدالت در توزیع کیت ها خواه ناخواه درگیر توسعه نرم افزاری برای این منظور شدم.
در تمامی روزهایی که مشغول تحصیل در دوره کارشناسی ارشد بودم مدام به زنجیره تامین و اثر ضربه شلاقی در این زنجیره فکر می کردم. تاثیری که از انبار داری کالاهای تولیدی یک شرکت در بین تمامی سطوح توزیع کنندگان ناشی می شد به طبع زمانبندی تولید کارخانه را با مشکل مواجه می کرد. روزهایی از سال که با هجوم سفارشات مواجه می شد و روزهایی که به دلیل کمبود سفارش مجبور بود تعداد شیفت های خود را کاهش دهد.
اینجا بود که فناوری اطلاعات خودی نشان می داد و با مدیریت موجودی در زنجیره به وسیله RFID کمک می کرد این اثر کم شود.
تز پایانی من نیز از همین خاصیت شکل می گرفت و آن هم حلقه بسته کردن زنجیره تامین برای خوشه های صنعتی بود. خوشه های صنعتی که در قم چند موردی از آنها وجود دارد به مناطق صنعتی گفته می شود که تلاش شده تمامی تکمیل کنندگان کالا در زنجیره تامین در آن حضور داشته باشند. پیشنهاد بنیادی من این بود که با تاسیس کنسرسیومی با عضویت تمامی اعضای خوشه زیرساختی ایجاد شود که بتوان زنجیره تامین و سفارشات در خوشه را حلقه بسته کرده تا علاوه بر اینکه یک عضو خوشه از موجودی زنجیره خود و در برخی موارد زنجیره قبلی و بعدی اطلاع دارد مثلا بداند دوماه دیگر باید پاسخگوی چه حجمی از سفارشات باشد.
تا اینجای کار بیشتر در حد یک تز پایانی باقی ماند و یکی دو مقاله در سطوح مختلف از این ایده منتشر شد و تمام.
ادامه دارد…..
